LESJE VERZEKEREN GELEERD

Veel freelancers zijn niet verzekerd tegen arbeidsongeschiktheid. een verzekering lijkt te duur, het broodfonds is nog te onbekend, of er wordt gewoon niet over nagedacht. Fotograaf Bas de Meijer was zich wel bewust van de risico’s, maar tijd om zich te verdiepen in de materie nam hij niet. Te laat, leert hij nu op een pijnlijke manier.

Als ik moet gaan liggen krijg ik van de radiolaborant complimenten over mijn buikspieren. Het voordeel van sporten. Al kan ik op dat moment alleen maar aan mijn pijn denken en aan het feit dat ik voorlopig niet kan fotograferen. Gevallen, het hoort een beetje bij het fietsen en zeker bij mountainbiken. Alleen doet het nu wel verrekte zeer. Zo hard viel ik toch niet? Ik probeer op te staan, maar blijf al snel liggen en grijp naar mijn elleboog zoals ik wielrenners zo vaak heb zien doen op televisie. Niet mijn sleutelbeen, denk ik. De röntgenfoto’s laten geen twijfel mogelijk. Niet alleen heb ik mijn rechter sleutelbeen gebroken, ook mijn schouderblad heeft een breuk. 

Met nog twee drukke weken voor de boeg wil ik even ontspannen. Twee rondjes rijden op de mountainbikeroute bij Zeist is het idee. Het parcours ligt er goed bij. De grond is een beetje vochtig, vergeleken met de wintermaanden is het een peulenschil. Ik ga rustig van start, lage hartslag, goede concentratie en de bochten neem ik prachtig. Het is genieten. Aan het einde van het eerste stukje komt een klein sprongetje. Ik verdeel mijn gewicht goed over de fiets, zet aan en bam! “Weken,” zegt de verpleegkundige als ik vraag hoe lang het herstel kan duren. 

Met mijn hoofd nog helemaal bij het fietsen baal ik dat mijn fietsseizoen grotendeels verloren is, juist nu ik zo’n goede conditie heb. Al snel gevolgd door het besef dat ik zo’n twee maanden niet kan werken. Net nu het na twee kwakkeljaren weer vooruit gaat. Een dag voor mijn val heb ik een mooie goedbetaalde opdracht aangenomen. Bij de World Press Photo Awards Days wil ik gaan netwerken, de Giro d’Italia komt naar Nederland en ik had zoveel opties staan. Alles valt even in duigen. Geen opdrachten, geen inkomen. Verzekerd ben ik niet en ik voel me stom. Oerstom.


Foto: Serge Ligtenberg

Niet omdat ik ben gaan fietsen. Fietsen hoort bij mij leven. Het zorgt dat ik zowel fysiek als psychisch een goede conditie heb. Dat ik kan blijven ondernemen en thuis een vader en partner ben. Niet voor niets vraagt mijn vriendin mij geregeld of ik niet even moet fietsen. Dat ik risico loop, besef ik. Zeker op de mountainbike. Maar wat is dat een heerlijke sport, wat krijg ik er energie door. Mijn risico’s probeer ik te controleren, zonder angstig op de fiets te zitten. Voel ik me niet fit genoeg of is mijn concentratie niet goed, dan neem ik gas terug of ga gewoon eerder naar huis. Vallen mag erbij horen, ik voorkom het liever.

Ik weet dat ik me moet verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid. Niet alleen omdat ik met fietsen meer kans heb op een blessure, ik heb zo’n drie jaar geleden ook een paar weken thuis gelegen. Toen viel ik van de zoldertrap en kneusde mijn bovenbeen. Na drie weken kon ik alweer gewoon werken en ik had dankzij wat goede jaren een spaarpot. Die ontbreekt nu. Ik voel me nu stom omdat ik niets heb geregeld. Temeer ik een paar weken geleden tijdens een fietstocht juist met een andere ondernemer uitgebreid had gesproken over Broodfondsen. Het spreekt mij zeker aan en neem me voor er mee aan de slag te gaan.

Alleen is het voor nu te laat. Ik moet op de een of andere manier zorgen dat ik financieel toch door de blessuretijd kom. Crowdfunding wordt geopperd op Facebook, dat zie ik als een grapje. Gelukkig heb ik net een coachingstraject bij Miranda Apeldoorn afgerond, waar we onder andere een backup-plan hebben bedacht voor als mijn gehandicapte zoon weer eens in het ziekenhuis ligt. In aangepaste vorm zet ik het nu in en mail mijn opdrachtgevers dat ik weliswaar geblesseerd ben, maar dat het werk gewoon gedaan kan worden door mijn collega’s. Het voorkomt helaas niet dat de opdrachten geannuleerd worden. Een domper.

Maar waar ik drie jaar geleden na mijn val alleen Games of Thrones keek, blijf ik nu ondernemen. Ik ga kijken wat ik nog wél kan doen en zet een webshop op voor de verkoop van foto’s als kunstwerk. Het levert een paar tientjes op. Schrijven met één hand lukt wel en met succes pitch ik dit verhaal. Fijn, maar er is meer nodig om twee maanden door te komen. Intussen vragen bekenden mijn rekeningnummer, zodat ze wat kunnen overmaken. Is crowdfunding toch een idee, ook al voelt het als bedelen? Een week lang twijfel ik, uiteindelijk zet ik een crowdfundpagina op. Het werkt. Sommigen geven mij een opdracht die ik later zal uitvoeren, anderen doneren belangeloos of voor een beloning. Het overvalt mij hoe betrokken men is.

Hoe fijn de steun ook is, een structurele oplossing is crowdfunding niet. Een volgende keer kan, en wíl, ik het niet weer inzetten. Dus verdiep ik me in de drie mogelijkheden: een AOV, een Broodfonds of zelf sparen. Nu hebben AOV’s de naam te duur en te ingewikkeld te zijn. Dat is deels waar. Er zijn namelijk ook goedkopere te vinden, zoals bij De Amersfoortse. Wel moet je goed de voorwaarden lezen, ben je afhankelijk van de verzekeraar en stijgt de premie snel als je ouder wordt. In mijn geval zou de goedkoopste optie het eerste jaar enkele tientjes per maand kosten. Wil ik meer vrijheid dan stijgt het gauw naar een paar honderd euro. Sparen is geen optie, het duurt te lang voor ik voldoende buffer heb om het lang genoeg uit te zingen. Dan is er nog het Broodfonds waarbij je, even heel simpel gezegd, met 20-50 ondernemers samen spaart. Je hebt dan snel kapitaal voor als iemand ziek wordt. De voorwaarden zijn eenvoudig en er wordt uitgegaan van vertrouwen. Met 34 euro inleg krijg je al, voor maximaal twee jaar, 750 euro per maand. Voorwaarde is wel dat je minimaal zoveel winst maakt per maand. Stop je, dan krijg je je saldo terug. Kan ik niet snel bij een Broodfonds terecht, dan overweeg ik serieus tijdelijk een AOV.

Want als ik iets heb geleerd is het wel dat ik een goed vangnet moet hebben. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Je hebt het niet altijd in de hand. Vorig jaar lag ik nog op straat met de stadsfiets omdat een fietser zonder omkijken of richting aangeven linksaf sloeg. En al heb ik nog zo’n goede conditie dankzij het sporten, ziek worden is niet uitgesloten. Ik ga hoe dan ook iets regelen. Zo verstandig ben ik nu wel.

Privacy Settings
Ik gebruik cookies voor bepaalde functionaliteit, zoals het embedden van content en het tellen van het aantal bezoekers. Als deze site bekijkt via de browser kun je cookies beperken, tegenhouden of weggooien via de settings van de browser. Er wordt ook gebruik gemaakt van content en scripts van derden die mogelijk tracking cookies gebruiken. Hieronder kun je aangeven van welke partij je de cookies wil accepteren. Wil je meer weten over het gebruik van cookies en de verwerking van data via deze site, lees dan de Cookie- en privacyverklaring
Youtube
Sta cookies toe van - Youtube
Vimeo
Sta cookies toe van - Vimeo
Google Maps
Sta cookies toe van - Google